ဆားခ်က္တယ္လုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ၊ ပုိ႔စ္ေရးစရာမရွိလုိ႔ အေၾကာင္းရွာတယ္လုိ႔ပဲ ထင္ခ်င္ထင္။ ဒါမ်ိဳးက ရေတာင့္ရခဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ခု။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္တုိ႔ ပထမဦးဆံု အႀကိမ္ ဘေလာ့ခ္စီမီနာ မတုိင္ခင္တုန္းက ဘေလာ့ခ္ဂါ ေတြစုေပါင္းၿပီးေတာ့ ၀တၳဳရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ကုိ ေရးခဲ့ၾကဘူးတယ္။ အသီးသီးလက္စြမ္းေတြ ျပထားလုိက္တာ ဆုိတာဗ်ာ ေကာင္းမွေကာင္းပဲ။ တစ္ခါမွ မၾကံဳဘူး၊ ဘယ္သူမွ မေရးခဲ့ၾကဘူးတဲ့ ဘေလာ့ခ္ဂါေတြ စုေပါင္းၿပီး ဘေလာ့ခ္ဂါမ်ားႏွင့္စပိတ္တစ္ဖဲတစ္ခ်က္၏လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးသားခဲ့ၾကတယ္။
မပန္ဒုိရာ ရဲ႕ခံစားခ်က္ပုိ႔စ္ကုိကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္တယ္လို႕ေျပာရင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေဟာင္းေတြမို႕ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။ ဘေလာ့ဂ္ စေရးကာစ ဘေလာ့ဂါေတြ သိပ္မမ်ားေသးခင္မွာ အားလံုးစုေရးၾကတဲ့ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဘေလာ့ဂါ စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ လံုးပန္းေနခ်ိန္။ တေန႕တေန႕ ဂ်စ္တူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ထားတဲ့ အဲဒီ ပို႕စ္ကို ဘယ္သူမ်ား ဘာေရးသြားလဲလို႕ သြားသြားၾကည့္ရတာ အေမာ။ ဆီပံုးထဲလည္း စည္စည္ကားကား။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။
တစ္ႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလက ျပန္စဥ္းစားရင္း မေန႕တေန႕ကလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတြင္းမွာ အမ်ားၾကီး ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ သမိုင္း၀င္ အျဖစ္အပ်က္ႀကီး တစ္ခုနဲ႕ ေမ့မရႏိုင္မယ့္ နာက်င္မႈေတြကို မွ်ေ၀ခံစားခဲ့ရၿပီ။ ဒီၾကားထဲမွာ တခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ေတာ့ ခ်ိဳသလား ခါးသလား သိႏုိင္ေအာင္ လံုေလာက္တဲ့ ၾကာၾကာ၀ါးခ်ိန္ တစ္ခုလည္း ရခဲ့ၿပီ ဆိုပါေတာ့။ အျပစ္ကင္းစြာ ဒဏ္ရာကင္းစြာ ျဖဴစင္ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚလာခဲ့ပါၿပီ။ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ဘေလာ့ဂါမ်ား စုေပါင္းေရးခဲ့ၾကတဲ့ ၀တၱဳေလးကို ဂ်စ္တူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေန ျပန္လည္တူးဆြၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္အဲဒါကုိ အတုယူၿပီးေတာ့ စကၤာပူေရာက္ျမန္မာဘေလာ့ဂ္မ်ား ေတြ႕ဆံုျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ မေန႔ကပြဲ အဆံုးသတ္ ခါနီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကစားခဲ့ၾကတဲ့ ကစားနည္းကို သတိရလုိ႔ အဲဒါကုိ ဘေလာ့ခ္မွာ အမွတ္တရ အျဖစ္တင္ခ်င္စိတ္ ေၾကာင့္ က်ေနာ္ စီစဥ္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ မေန႔က ဆံုေတြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ မွတ္မိ ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ (တီတီ၊တူတူ) မကစားခင္ မုိးကလည္း ေကာင္းတုန္း၊ တစ္ေယာက္မွလဲ ျပန္ခ်င္စိတ္မရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ မေဗဒါ စလုိက္တဲ့ တစ္ေယာက္ေျပာခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေလးကုိ တစ္ေယာက္က လုိက္ၿပီးဆက္ေျပာေပးရတဲ့ ကစားနည္းေလးကုိ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္မွာ အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔ တင္ခ်င္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ကလည္း အမွတ္တရအေနနဲ႔ ေရးေပးၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
မေန႔က ၾကြေရာက္ခဲ့ ၾကသူမ်ားေရာ၊ အဆင္မသင့္လုိ႔ မလာေရာက္ႏုိင္တဲ့သူမ်ားေရာ၊ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ ဘေလာ့ခ္ဂါ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဘေလာ့ခ္ဖတ္သူ ရီဒါမ်ားပါ ပါ၀င္ေရးသားေပးၾကဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚပါရေစ။ အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဒီပုိ႔စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔မွာ ေရးေပးသြားၾကပါ။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြန္မန္႔ကုိ တစ္ေယာက္က ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၿပီး ဇာတ္လမ္း ေၾကာင္းက်ိဳး ညီညြတ္ေအာင္ ဆက္လက္ေရးသား ေပးလိမ့္ မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကြန္မန္႔မ်ားကုိ က်ေနာ္မွ ေရးသားသူရဲ႕ အမည္နဲ႔တကြ ေန႔စဥ္ မွတ္တမ္းတင္ ေဖာ္ျပ ေပးသြားပါ့မယ္။ အားလံုးကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
မပန္ဒုိရာ ရဲ႕ခံစားခ်က္ပုိ႔စ္ကုိကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္တယ္လို႕ေျပာရင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေဟာင္းေတြမို႕ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။ ဘေလာ့ဂ္ စေရးကာစ ဘေလာ့ဂါေတြ သိပ္မမ်ားေသးခင္မွာ အားလံုးစုေရးၾကတဲ့ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဘေလာ့ဂါ စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ လံုးပန္းေနခ်ိန္။ တေန႕တေန႕ ဂ်စ္တူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ထားတဲ့ အဲဒီ ပို႕စ္ကို ဘယ္သူမ်ား ဘာေရးသြားလဲလို႕ သြားသြားၾကည့္ရတာ အေမာ။ ဆီပံုးထဲလည္း စည္စည္ကားကား။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။
တစ္ႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလက ျပန္စဥ္းစားရင္း မေန႕တေန႕ကလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတြင္းမွာ အမ်ားၾကီး ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ သမိုင္း၀င္ အျဖစ္အပ်က္ႀကီး တစ္ခုနဲ႕ ေမ့မရႏိုင္မယ့္ နာက်င္မႈေတြကို မွ်ေ၀ခံစားခဲ့ရၿပီ။ ဒီၾကားထဲမွာ တခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ေတာ့ ခ်ိဳသလား ခါးသလား သိႏုိင္ေအာင္ လံုေလာက္တဲ့ ၾကာၾကာ၀ါးခ်ိန္ တစ္ခုလည္း ရခဲ့ၿပီ ဆိုပါေတာ့။ အျပစ္ကင္းစြာ ဒဏ္ရာကင္းစြာ ျဖဴစင္ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚလာခဲ့ပါၿပီ။ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ဘေလာ့ဂါမ်ား စုေပါင္းေရးခဲ့ၾကတဲ့ ၀တၱဳေလးကို ဂ်စ္တူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေန ျပန္လည္တူးဆြၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္အဲဒါကုိ အတုယူၿပီးေတာ့ စကၤာပူေရာက္ျမန္မာဘေလာ့ဂ္မ်ား ေတြ႕ဆံုျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ မေန႔ကပြဲ အဆံုးသတ္ ခါနီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကစားခဲ့ၾကတဲ့ ကစားနည္းကို သတိရလုိ႔ အဲဒါကုိ ဘေလာ့ခ္မွာ အမွတ္တရ အျဖစ္တင္ခ်င္စိတ္ ေၾကာင့္ က်ေနာ္ စီစဥ္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ မေန႔က ဆံုေတြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ မွတ္မိ ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ (တီတီ၊တူတူ) မကစားခင္ မုိးကလည္း ေကာင္းတုန္း၊ တစ္ေယာက္မွလဲ ျပန္ခ်င္စိတ္မရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ မေဗဒါ စလုိက္တဲ့ တစ္ေယာက္ေျပာခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေလးကုိ တစ္ေယာက္က လုိက္ၿပီးဆက္ေျပာေပးရတဲ့ ကစားနည္းေလးကုိ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္မွာ အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔ တင္ခ်င္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ကလည္း အမွတ္တရအေနနဲ႔ ေရးေပးၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
မေန႔က ၾကြေရာက္ခဲ့ ၾကသူမ်ားေရာ၊ အဆင္မသင့္လုိ႔ မလာေရာက္ႏုိင္တဲ့သူမ်ားေရာ၊ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ ဘေလာ့ခ္ဂါ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဘေလာ့ခ္ဖတ္သူ ရီဒါမ်ားပါ ပါ၀င္ေရးသားေပးၾကဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚပါရေစ။ အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဒီပုိ႔စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔မွာ ေရးေပးသြားၾကပါ။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြန္မန္႔ကုိ တစ္ေယာက္က ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၿပီး ဇာတ္လမ္း ေၾကာင္းက်ိဳး ညီညြတ္ေအာင္ ဆက္လက္ေရးသား ေပးလိမ့္ မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကြန္မန္႔မ်ားကုိ က်ေနာ္မွ ေရးသားသူရဲ႕ အမည္နဲ႔တကြ ေန႔စဥ္ မွတ္တမ္းတင္ ေဖာ္ျပ ေပးသြားပါ့မယ္။ အားလံုးကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္
တစ္ေယာက္က ဇာတ္လမ္းစေၾကာင္းေပးလုိက္တာကုိ ေၾကာင္းက်ိဳးညီညြတ္စြာ စဥ္းစားၿပီး ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ခ်ိတ္ဆက္ ေပးသြားၾကဖုိ႔ အထူးေမတၱာရပ္ခံ ပါရေစခင္ဗ်ာ။ အမွတ္တရဆုိေပမယ့္လုိ႔ တစ္ေယာက္က တစ္မ်ိဳး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က တစ္မ်ိဳးဆုိရင္ ဇာတ္ေပါႀကီး ျဖစ္သြားႏုိင္လုိ႔ပါ။
ဘေလာ့ခ္ဂါတုိ႔ေျပာေသာပံုျပင္
Once upon a time ေပါ့ေနာ္။ အင္မတန္မွ သာယာ၀ေျပာတဲ့ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ
ၾကီမားက်ယ္၀န္းတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးတစ္ခုရွိတယ္တဲ့။
အဲဒီဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ ေခ်ာေမာလွပတဲ့မင္းသားနဲ႔မင္းသမီးတို႔က ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေလသတဲ့ကြယ္။
မင္းသားေလးက ဥယ်ာဥ္ထဲက အလွဆံုးပန္းေလးကိုခူးျပီး မင္းသမီးေလးကိုေပးလိုက္တယ္..
မင္းသမီးေလးက နမ္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အထဲက အေကာင္ကုိက္ျပီ... သတိေမ့သြားပါေလေရာ..
မင္းသမီးေလး ေမ့လဲ သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာေကာင္ကိုက္တယ္ မသိလိုက္တဲ့ မင္းသားေလးက
ေဘးဘီကို စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႕အျမန္ဆံုး မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္..........
ပန္းၿခံနဲ႕ မနီးမေ၀းက ျမင္းဟီသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
အဲဒီ့ျမင္းက မင္းသားေလးရဲ႕ ၿမင္းၿဖဴႀကီးၿဖစ္တယ္တဲ့။
ဒါနဲ႕ မင္းသားေလးက မင္းသမီးေလးကို အဲဒီ့ျမင္းျဖဴႀကီးေပၚကိုတင္ၿပီး
သူ႕ရဲ႕ ဆရာ ေမွာ္ဆရာႀကီးဆီကို ေခၚေဆာင္သြားသတဲ့ကြယ္။
အဲဒီေမွာ္ဆရာႀကီဆီကိုေရာက္ေတာ့ မင္းသမီးေလး အသက္ကုိကယ္ဖို႔ အစြမ္းထက္တဲ့ ပန္းသီးတလံုးလိုသတဲ့..ကြယ္။
အဲဒီ့ပန္းသီးဟာ ဘီလူးေတြေနထုိင္တဲ့ တုိင္းျပည္မွာပဲ ရွိသတဲ့ကြယ္။
ထုိပန္းသီးကုိ စားမွသာလွ်င္ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ မင္းသမီးေလး သတိျပန္ရႏုိင္မယ္လုိ႔
ေမွာ္ဆရာႀကီးက မင္းသားေလးကုိ ေျပာသတဲ့...
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ မင္းသားေလးဟာ မင္းသမီးေလးကို ေမွာ္ဆရာၾကီဆီမွာ ထားခဲ့ ၿပီး ေမွာ္ပန္းသီးရွိရာ ဘီလူးတို႔တိုင္းျပည္ကို ျမင္းျဖဴၾကီးကို စီးကာထြက္ခဲ့သတဲ့။ တေနရာေရာက္ ေတာ့ မင္းသားေလးဟာ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ကူးမလိုကမ္းစပ္ေရာက္တုန္း အသံတစ္ခုၾကားသတဲ့။ မင္းသားေလးဟာလွည္႔ၾကည္လိုက္ ေတာ့ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးခ်င္တဲ့ ယုန္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ကို ေတြသတဲ့။ ယုန္ေလးက မင္းသားေလးကို သူေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးခ်င္ေၾကာင္းေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ႔ မင္းသားေလး ဟာ ယုန္ငယ္ေလးကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးသတဲ့။
မင္းသားေလး ျဖတ္ကူးရတဲေခ်ာင္းဟာ ေရစီးၾကမ္းၿပီး သာမန္လူသားအေနနဲ႔အတိမ္အနက္ ခန္႔မွန္း ရခက္တဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုျဖစ္လုိ႔မင္းသားေလးဟာ ခက္ခက္ခဲခဲ ကူးျဖတ္ခဲ့ရတယ္။
ျမင္းျဖဴႀကီးဟာလည္း အင္မတန္မွ သန္မာၿပီး မင္းသားေလးႀကိဳးေပးတဲ့ လမ္းေၾကာင္း အတုိင္း ကူးခတ္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကုိ ေရာက္ၾက တဲ့အခါမွာ မင္းသားေလးလည္း ကုိယ့္ခရီးကုိ ဆက္ရမွာမို႔ ယုန္ေလးကုိထားခဲ့ၿပီး ေရွ႔ဆက္ ခရီးႏွင္ဖုိ႔ ျပင္ေတာ့တာေပါ့
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ယုုန္ကေလး ဟာ.မင္းသားေလးကုိ ေျပာပါတယ္… အသင္လူသား အသင့္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္ဳပ္ စိတ္ကူးမ်ား လက္ေတြ႕ အေကာင္ထည္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္
အသင့္ကုိေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ေနာင္အခါ .အသင္လူသား အေရးတႀကီး အကူညီလုိအပ္ တဲ့အခ်ိန္ စိတ္ထဲကေန အကၽြန္ဳပ္ကုိ တလုိက္ပါ။
အကၽြန္ဳပ္ မဆုိင္းမတြ အသင့္ေရွ႕ကို ေရာက္လာ ခဲ့ပါ့မယ္..အဲဒီလုိ ယုန္ေလးက ကတိေပးၿပီးေနာက္
မင္းသားေလးကလည္း..ေကာင္းလွပါၿပီ .. အသင္ယုန္ကေလး ..လုိ႔ ျပန္လည္ေျပာဆုိကာ..
ေမွာ္ပန္းသီးရွိရာ ဘီလူးတို႔တိုင္းျပည္ကို ခရီးဆက္ထြက္လာခဲ့သတဲ့ကြယ္.
Once upon a time ေပါ့ေနာ္။ အင္မတန္မွ သာယာ၀ေျပာတဲ့ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ
ၾကီမားက်ယ္၀န္းတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးတစ္ခုရွိတယ္တဲ့။
အဲဒီဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ ေခ်ာေမာလွပတဲ့မင္းသားနဲ႔မင္းသမီးတို႔က ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေလသတဲ့ကြယ္။
မင္းသားေလးက ဥယ်ာဥ္ထဲက အလွဆံုးပန္းေလးကိုခူးျပီး မင္းသမီးေလးကိုေပးလိုက္တယ္..
မင္းသမီးေလးက နမ္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အထဲက အေကာင္ကုိက္ျပီ... သတိေမ့သြားပါေလေရာ..
မင္းသမီးေလး ေမ့လဲ သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာေကာင္ကိုက္တယ္ မသိလိုက္တဲ့ မင္းသားေလးက
ေဘးဘီကို စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႕အျမန္ဆံုး မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္..........
ပန္းၿခံနဲ႕ မနီးမေ၀းက ျမင္းဟီသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
အဲဒီ့ျမင္းက မင္းသားေလးရဲ႕ ၿမင္းၿဖဴႀကီးၿဖစ္တယ္တဲ့။
ဒါနဲ႕ မင္းသားေလးက မင္းသမီးေလးကို အဲဒီ့ျမင္းျဖဴႀကီးေပၚကိုတင္ၿပီး
သူ႕ရဲ႕ ဆရာ ေမွာ္ဆရာႀကီးဆီကို ေခၚေဆာင္သြားသတဲ့ကြယ္။
အဲဒီေမွာ္ဆရာႀကီဆီကိုေရာက္ေတာ့ မင္းသမီးေလး အသက္ကုိကယ္ဖို႔ အစြမ္းထက္တဲ့ ပန္းသီးတလံုးလိုသတဲ့..ကြယ္။
အဲဒီ့ပန္းသီးဟာ ဘီလူးေတြေနထုိင္တဲ့ တုိင္းျပည္မွာပဲ ရွိသတဲ့ကြယ္။
ထုိပန္းသီးကုိ စားမွသာလွ်င္ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ မင္းသမီးေလး သတိျပန္ရႏုိင္မယ္လုိ႔
ေမွာ္ဆရာႀကီးက မင္းသားေလးကုိ ေျပာသတဲ့...
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ မင္းသားေလးဟာ မင္းသမီးေလးကို ေမွာ္ဆရာၾကီဆီမွာ ထားခဲ့ ၿပီး ေမွာ္ပန္းသီးရွိရာ ဘီလူးတို႔တိုင္းျပည္ကို ျမင္းျဖဴၾကီးကို စီးကာထြက္ခဲ့သတဲ့။ တေနရာေရာက္ ေတာ့ မင္းသားေလးဟာ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ကူးမလိုကမ္းစပ္ေရာက္တုန္း အသံတစ္ခုၾကားသတဲ့။ မင္းသားေလးဟာလွည္႔ၾကည္လိုက္ ေတာ့ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးခ်င္တဲ့ ယုန္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ကို ေတြသတဲ့။ ယုန္ေလးက မင္းသားေလးကို သူေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးခ်င္ေၾကာင္းေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ႔ မင္းသားေလး ဟာ ယုန္ငယ္ေလးကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးသတဲ့။
မင္းသားေလး ျဖတ္ကူးရတဲေခ်ာင္းဟာ ေရစီးၾကမ္းၿပီး သာမန္လူသားအေနနဲ႔အတိမ္အနက္ ခန္႔မွန္း ရခက္တဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုျဖစ္လုိ႔မင္းသားေလးဟာ ခက္ခက္ခဲခဲ ကူးျဖတ္ခဲ့ရတယ္။
ျမင္းျဖဴႀကီးဟာလည္း အင္မတန္မွ သန္မာၿပီး မင္းသားေလးႀကိဳးေပးတဲ့ လမ္းေၾကာင္း အတုိင္း ကူးခတ္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကုိ ေရာက္ၾက တဲ့အခါမွာ မင္းသားေလးလည္း ကုိယ့္ခရီးကုိ ဆက္ရမွာမို႔ ယုန္ေလးကုိထားခဲ့ၿပီး ေရွ႔ဆက္ ခရီးႏွင္ဖုိ႔ ျပင္ေတာ့တာေပါ့
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ယုုန္ကေလး ဟာ.မင္းသားေလးကုိ ေျပာပါတယ္… အသင္လူသား အသင့္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္ဳပ္ စိတ္ကူးမ်ား လက္ေတြ႕ အေကာင္ထည္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္
အသင့္ကုိေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ေနာင္အခါ .အသင္လူသား အေရးတႀကီး အကူညီလုိအပ္ တဲ့အခ်ိန္ စိတ္ထဲကေန အကၽြန္ဳပ္ကုိ တလုိက္ပါ။
အကၽြန္ဳပ္ မဆုိင္းမတြ အသင့္ေရွ႕ကို ေရာက္လာ ခဲ့ပါ့မယ္..အဲဒီလုိ ယုန္ေလးက ကတိေပးၿပီးေနာက္
မင္းသားေလးကလည္း..ေကာင္းလွပါၿပီ .. အသင္ယုန္ကေလး ..လုိ႔ ျပန္လည္ေျပာဆုိကာ..
ေမွာ္ပန္းသီးရွိရာ ဘီလူးတို႔တိုင္းျပည္ကို ခရီးဆက္ထြက္လာခဲ့သတဲ့ကြယ္.
18 comments:
ကဲ .. သြန္းကအရင္ ပံုၿပင္စေၿပာတဲ့သူဆိုေတာ့ အခုလည္း သြန္းပဲ စလိုက္ၿပီေနာ္။
Once upon a time ေပါ့ေနာ္။ ေလေတြမိုးေတြသည္းေနတဲ့ ကြင္းၿပင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာတဲ့......
ဟိ ဟိ :)
ၾကီမားက်ယ္၀န္းတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးတစ္ခုရွိတယ္တဲ့။
အဲဒီဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာေခ်ာေမာလွပတဲ့မင္းသားနဲ႔မင္းသမီး
တို႔ကေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေလသတဲ့ကြယ္...
ကဲ..ေနာက္တေယာက္.. :) :P
မင္းသားေလးက ဥယ်ာဥ္ထဲက အလွဆံုးပန္းေလးကိုခူးျပီး မင္းသမီးေလးကိုေပးလိုက္တယ္.. မင္းသမီးေလးက နမ္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အထဲက အေကာင္ကုိက္ျပီ... သတိေမ့သြားပါေလေရာ..
မင္းသမီးေလး ေမ့လဲ သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာေကာင္ကိုက္တယ္ မသိလိုက္တဲ့ မင္းသားေလးက ေဘးဘီကို စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႕အျမန္ဆံုး မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္..........
ပန္းၿခံနဲ႕ မနီးမေ၀းက ျမင္းဟီသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
အေပၚကပိုစ့္ထဲမွာ ပံုျပင္ေျပာရာမွာလိုက္နာရမယ့္ စည္းကမ္းခ်က္ေလးေတြကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပသင့္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္...
ဥပမာ.... ေရွ႕လူေနာက္လူ ဆီေလွ်ာ္စြာ ဆက္လက္ေရးသားျခင္း..
မသက္ဆိုင္တဲ့ လမ္းေခ်ာ္မွဳမ်ားမရွိပဲ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးသင့္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္..
ကိုယ့္စိတ္ကူးအတိုင္း ဇာတ္ေကာင္အသစ္ဖန္တီးဖို႔ အခြင့္အလမ္းရွိေပမဲ့ အရင္ဖန္တီးျပီးသားဇာတ္ေကာင္မ်ားကိုလဲ မေျပာက္ပ်က္ေအာင္ဆက္လက္ တိမ္းသိန္းထားမွသာ
ပံုျပင္က သူ႔ဟာနဲ႔သူ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိမွာပါ...
အထူးသျဖင့္ ပံုျပင္ကို အစအဆံုးေသခ်ာဖတ္ရွဴျပီးမွ သာလွ်င္ ဆက္ေရးသင့္ေၾကာင္းပါ..
ခုဘေလာ့ေပၚမွာေရးတာဆိုေတာ့ ဟိုေန႔က gathering မွာလိုမဟုတ္ပဲ.. ေအးေဆးစဥ္းစားျပီးေရးခ်ိန္ရပါတယ္..
က်မတို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂါ ပံုေျပာ ကစားဝိုင္းေလးကေန.. ဂႏၱဝင္ပံုျပင္ေတြလဲ ျဖစ္လာနိုင္ပါတယ္..
ကိုေက်ာ္ေဇယ်ာအေနနဲ႔ကေတာ့ အေပၚက ေျပာသြားတဲ့ ပံုျပင္နဲ႔ကိုက္မကိုက္.. လက္ခံသင့္မခံသင့္ ကိုေစာင့္ၾကည့္ျပီး ကြန္ထရုိးလုပ္ဖို႔ အၾကံျပဳလိုပါတယ္..
အနည္းငယ္ျပင္သင့္လွ်င္ျပင္.....
လက္မခံသင့္ဟုထင္ေသာ ပံုျပင္အပိုင္းကို ၁ေယာက္ထဲရဲ႕သေဘာနဲ႔ မျဖတ္သိမ္းပဲ. ျဖစ္နုိင္လ်ွင္စာဖတ္သူအမ်ားစုရဲ႕သေဘာတူညီခ်က္ကို ခံယူျပီး ျဖတ္သိမ္းဖို႔အၾကံျပဳလိုပါတယ္(ဒါက မလိုလားအပ္တဲ့ျငင္းခံုမွဳေတြျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ.. လုပ္ဖို႔မလြယ္ကူလ်ွင္.. လုပ္ရန္မလို)
ေလာေလာဆယ္ မေဗဒါထင္တာေလးေတြကို ပိုေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ေဝဖန္ေပးသြားတာပါ..
ခုလို idea ရျပီး အပင္ပန္းခံ host လုပ္ျပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးတဲ့ ကိုေက်ာ္ေဇယ်ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..
အဲဒီ႕ၿမင္းက မင္းသားေလးရဲ႕ ၿမင္းၿဖဴႀကီးၿဖစ္တယ္တဲ႕ ။ ဒါနဲ႕ မင္းသားေလးက မင္းသမီးေလးကို အဲဒီ႕ ၿမင္းၿဖဴႀကီးေပၚကိုတင္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ ဆရာ ေမွာ္ဆရာႀကီးဆီကို ေခၚေဆာင္သြားတယ္တဲ႕ ။
အဲဒီေမွာ္ဆရာႀကီဆီကိုေရာက္ေတာ့ မင္းသမီးေလး အသက္ကုိကယ္ဖို႔ အစြမ္းထက္တဲ့ ပန္းသီးတလံုးလိုတယ္တဲ့...
ေမွာ္ဆရာႀကီးဆီေရာက္ေတာ့ မင္းသမီးေလးရဲ႕ အသက္ကို ကယ္တင္ဖို႔ နည္းလမ္းတနည္းပဲရွိေတာ့တယ္တဲ့.. အဲဒါက အရမ္းအစြမ္းထက္တဲ့ ေဆးပန္းသီးေလးကို ရွာရမယ္တဲ့.. အဲပန္းသီးေလးကိုရမွ မင္းသမီးေလးက အသက္ဆက္ရွင္မွာတဲ့။
အဲဒီ့ပန္းသီးဟာ ဘီလူးေတြေနထုိင္တဲ့ တုိင္းျပည္မွာပဲ ရွိသတဲ့ကြယ္။ ထုိပန္းသီးကုိ စားမွသာလွ်င္ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ မင္းသမီးေလး သတိျပန္ရႏုိင္မယ္လုိ႔ ေမွာ္ဆရာႀကီးက မင္းသားေလးကုိ ေျပာသတဲ့...
“ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ေပါ့ေနာ္။ အင္မတန္မွ သာယာ၀ေျပာတဲ့ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ
ၾကီမားက်ယ္၀န္းတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးတစ္ခုရွိတယ္တဲ့။
အဲဒီဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ ေခ်ာေမာလွပတဲ့မင္းသားေလးနဲ႔မင္းသမီးေလးတို႔က ေဆာ့ကစားၿပီး ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေလသတဲ့ကြယ္။
ကစားရင္းနဲ႕မင္းသားေလးက ဥယ်ာဥ္ထဲက အလွဆံုးပန္းေလးကိုခူးျပီး မင္းသမီးေလးကိုေပးလိုက္တယ္..
မင္းသမီးေလးက နမ္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ပန္းပြင့္ထဲက အေကာင္တစ္ေကာင္ကထြက္လာၿပီး မင္းသမီးေလးကိုကုိက္လိုက္တာ သတိေမ့သြားပါေလေရာတဲ့ ။
မင္းသမီးေလး ေမ့လဲ သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းသားေလးက ဘာေကာင္ကိုက္သလဲ သိရေအာင္လို႕ေဘးဘီကို စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႕အျမန္ဆံုး မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လုိက္တုန္း
ပန္းၿခံနဲ႕ မနီးမေ၀းက ျမင္းဟီသံကို ၾကားလိုက္ေရာ။
အဲဒီ့ျမင္းက မင္းသားေလးရဲ႕ ၿမင္းၿဖဴႀကီးၿဖစ္တယ္တဲ့။
ဒါနဲ႕ မင္းသားေလးက မင္းသမီးေလးကို အဲဒီ့ျမင္းျဖဴႀကီးေပၚကိုတင္ၿပီး
သူ႕ရဲ႕ ဆရာ ေမွာ္ဆရာႀကီးဆီကို ေခၚေဆာင္သြားသတဲ့ကြယ္။
အဲဒီေမွာ္ဆရာႀကီဆီကိုေရာက္ေတာ့ မင္းသမီးေလး အသက္ကုိကယ္ဖို႔ အစြမ္းထက္တဲ့ ပန္းသီးတလံုးလိုသတဲ့..ကြယ္။
အဲဒီ့ပန္းသီးဟာ ဘီလူးေတြေနထုိင္တဲ့ တုိင္းျပည္မွာပဲ ရွိသတဲ့ကြယ္။
ထုိပန္းသီးကုိ စားမွသာလွ်င္ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ မင္းသမီးေလး သတိျပန္ရႏုိင္မယ္လုိ႔
ေမွာ္ဆရာႀကီးက မင္းသားေလးကုိ ေျပာသတဲ့...။ အဲဒါနဲ႕ မင္းသားေလးလဲ ၿမင္းၿဖဴၾကီးကိုစီးၿပီး ဘီလူးတိုင္းၿပည္ကို ခရီးႏွင္လာခဲ့သတဲ့”
“ေဟ့ေကာင္ .. ထြက္ေတာ့ေလ။ မင္းအခန္းေရာက္ေနၿပီ ..ဟိုမွာပံုၿပင္ေၿပာတဲ့ သူက အထဲၿပန္ဝင္ရမလိုလို ဆက္ၿပီးပဲေၿပာရေတာ့မလို ဒီဘက္ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနတယ္”
“ေအးကြ ဒီမွာၿမင္းေပ်ာက္လို႕ရွာေနတာ ..ငါ့တူေတာ္ေမာင္က ခုနေလးတင္ အဲၿမင္းရုပ္ေပၚတက္ေဆာ့ေနေသးတယ္..ေအးေပးေလး ၿပန္လာမထားဘူး”
“ဟာကြာ...ဟိုမွာ သူက ေၿပာၿပီးေနၿပီ။ ဘယ္ႏွယ့္ဆက္လုပ္မွာလဲ ဒီၿမင္းနဲ႕အသက္ဆက္ရမဲ့ဇာတ္လမ္းကို မင့္ကၿမင္းေပ်ာက္တယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မွာတုန္း”
“လြယ္ပါတယ္ကြာ.. ဒီလိုလုပ္.. မင္းက ငါ့စီးေတာ္ၿမင္းလုပ္လိုက္”
“အိ.. ေကာင္းကြာ”
........................
“ရွာပံုေတာ္ မင္းသားၾကီး ..ဘီလူးၿမိဳ႕သို႕ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ဘယ္အရပ္မွာ ဘယ္ဘီလူး ေခ်ာမွန္း မသိေတာ့ ဒို႕ခက္သည္.. အဲေယာင္လို႕။ ငါ ပန္းသီးလာရွာသဟ”
“တယ္... ငါ့ပိုင္နက္ထဲ က်ဴးက်ဴးလြန္လြန္ ေစာ္ေစာ္ကားကား... ဘယ္က သတၱဝါ ေရာက္လာတာတုန္း .. ငါကိုယ္ေတာ္ၿမတ္ေရွ႕ေမွာက္ေခၚခဲ့စမ္း”
တစ္ကယ္တမ္းက မင္းသားအားၾကိဳးႏွင့္ဝိုင္းတုပ္ ဖမး္ဆီးၿပီးေခၚမဲ့သူမရွိ။ ဘီလူးၾကီးလည္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္လုပ္ၿပီး မင္းသားေရွ႕ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ မတ္တပ္သြားရပ္လိုက္သည္။
သြန္းသြန္းေရ...
အခုလုိ ၀ါယမစုိက္ထုတ္မႈကုိ ျမင္ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ဖန္တီးေနတာ ပံုျပင္ပါ။ ၀တၳဳတုိ မဟုတ္ပါဘူး အဲဒါေၾကာင့္ သြန္းသြန္း အေနနဲ႔ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ အေရးအသားမ်ိဳး ျပန္လည္ ဖန္တီးေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိပါရေစ...
ဟုတ္ကဲ့ပါ မေဗဒါ က်ေနာ္ အေနနဲ႔ကေတာ့ အတတ္ႏုိင္ဆံုး တစ္ဦးတစ္ေယာက္နဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီးမွ ေဖာ္ျပသင့္၊ မသင့္ကုိ ဆံုးျဖတ္သြားပါ့မယ္။ ကြန္မန္႔ေပးေရးသားသူမ်ားကုိလဲ အထူးေမတၱာရပ္ခံလုိသည္မွာ ပံုျပင္ကုိ အစအဆံုး ေသခ်ာစြာ ဖတ္ရႈၿပီးမွ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ေသာ၊ လုိက္ဖတ္မႈ ရွိေသာ ပံုျပင္ဇာတ္လမ္းအား ႀကိဳးစားအားထုတ္ေရးသား ေပးၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္း ပါရေစလားခင္ဗ်....
အားလံုးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Dream ရဲ႕ ေအာက္မွာ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တာကေတာ့.. အဲဒီ ခရီးသြားလူတစ္စုထဲမွာ လူဂြစာ တစ္ေယာက္လည္း ပါတယ္တဲ့..
ဟုတ္ကဲ့ လာေရးမယ္ေနာ္။ ပံုၿပင္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ မင္းသားေလးဟာ မင္းသမီးေလးကို ေမွာ္ဆရာၾကီဆီမွာ ထားခဲ့ ၿပီး ေမွာ္ပန္းသီးရွိရာ ဘီလူးတို႔တိုင္းျပည္ကို ျမင္းျဖဴၾကီးကို စီးကာထြက္ခဲ့သတဲ့။ တေနရာေရာက္ ေတာ့ မင္းသားေလးဟာ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ကူးမလိုကမ္းစပ္ေရာက္တုန္း အသံတစ္ခုၾကားသတဲ့။ မင္းသားေလးဟာလွည္႔ၾကည္လိုက္ ေတာ့ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးခ်င္တဲ့ ယုန္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ကို ေတြသတဲ့။ ယုန္ေလးက မင္းသားေလးကို သူေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးခ်င္ေၾကာင္းေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ႔ မင္းသားေလး ဟာ ယုန္ငယ္ေလးကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူသတဲ့။
မင္းသားေလး ျဖတ္ကူးရတဲေခ်ာင္းဟာ ေရစီးၾကမ္းၿပီး သာမန္လူသားအေနနဲ အတိမ္အနက္ ခန္႔မွန္း ရခက္တဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုျဖစ္လုိ႔.မင္းသားေလးဟာ..ခက္ခက္ခဲခဲ. ကူးျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ျမင္းျဖဴႀကီးဟာလည္း အင္မတန္မွ သန္မာၿပီး မင္းသားေလးႀကိဳးေပးတဲ့ လမ္းေၾကာင္း အတုိင္း ကူးခတ္တယ္။ ဒီလုိနဲ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကုိ ေရာက္ၾက တဲ့အခါ.. မင္းသားေလးလည္း ကုိယ့္ခရီးကုိ ဆက္ရမွာမို႔ ယုန္ေေလးကုိထားခဲ့ၿပီး ေရွ႕ဆက္ ခရီးႏွင္ဖုိ႔ ျပင္ေတာ့တာေပါ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ယုုန္ကေလး ဟာ.မင္းသားေလးကုိ ေျပာပါတယ္… အသင္လူသား အသင့္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္ဳပ္ စိတ္ကူမ်ား လက္ေတြ႕ အေကာင္ထည္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္.. အသင့္ကုိေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ .. ေနာင္အခါ .အသင္လူသား အေရးတႀကီး အကူညီလုိအပ္ တဲ့အခ်ိန္ စိတ္ထဲကေန ကၽြန္ဳပ္ကုိ တလုိက္ပါ။ ကၽြန္ဳပ္ မဆုိင္းမတြ အသင့္ေရွ႕ကို ေရာက္လာ ပါ့မယ္..အဲဒီလုိ ယုန္ေလးက ကတိေပးၿပီးေနာက္..မင္းသားေလးကလည္း..ေကာင္းလွပါၿပီ .. အသင္ယုန္ကေလး ..လုိ႔ ခြန္းတုန္္႔ျပန္ကာ.. ေမွာ္ပန္းသီးရွိရာ ဘီလူးတို႔တိုင္းျပည္ကို ခရီးဆက္ ေတာ့တယ္.
မင္းသားေလး ျဖတ္ကူးရတဲေခ်ာင္းဟာ ေရစီးၾကမ္းၿပီး သာမန္လူသားအေနနဲ အတိမ္အနက္ ခန္႔မွန္း ရခက္တဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုျဖစ္လုိ႔.မင္းသားေလးဟာ..ခက္ခက္ခဲခဲ. ကူးျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ျမင္းျဖဴႀကီးဟာလည္း အင္မတန္မွ သန္မာၿပီး မင္းသားေလးႀကိဳးေပးတဲ့ လမ္းေၾကာင္း အတုိင္း ကူးခတ္တယ္။ ဒီလုိနဲ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကုိ ေရာက္ၾက တဲ့အခါ.. မင္းသားေလးလည္း ကုိယ့္ခရီးကုိ ဆက္ရမွာမို႔ ယုန္ေေလးကုိထားခဲ့ၿပီး ေရွ႕ဆက္ ခရီးႏွင္ဖုိ႔ ျပင္ေတာ့တာေပါ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ယုုန္ကေလး ဟာ.မင္းသားေလးကုိ ေျပာပါတယ္… အသင္လူသား အသင့္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္ဳပ္ စိတ္ကူမ်ား လက္ေတြ႕ အေကာင္ထည္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္.. အသင့္ကုိေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ .. ေနာင္အခါ .အသင္လူသား အေရးတႀကီး အကူညီလုိအပ္ တဲ့အခ်ိန္ စိတ္ထဲကေန ကၽြန္ဳပ္ကုိ တလုိက္ပါ။ ကၽြန္ဳပ္ မဆုိင္းမတြ အသင့္ေရွ႕ကို ေရာက္လာ ပါ့မယ္..အဲဒီလုိ ယုန္ေလးက ကတိေပးၿပီးေနာက္..မင္းသားေလးကလည္း..ေကာင္းလွပါၿပီ .. အသင္ယုန္ကေလး ..လုိ႔ ခြန္းတုန္္႔ျပန္ကာ.. ေမွာ္ပန္းသီးရွိရာ ဘီလူးတို႔တိုင္းျပည္ကို ခရီးဆက္ ေတာ့တယ္.
Post a Comment