ဆားခ်က္တယ္လုိ႔ပဲ ေျပာေျပာ၊ ပုိ႔စ္ေရးစရာမရွိလုိ႔ အေၾကာင္းရွာတယ္လုိ႔ပဲ ထင္ခ်င္ထင္။ ဒါမ်ိဳးက ရေတာင့္ရခဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ခု။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္တုိ႔ ပထမဦးဆံု အႀကိမ္ ဘေလာ့ခ္စီမီနာ မတုိင္ခင္တုန္းက ဘေလာ့ခ္ဂါ ေတြစုေပါင္းၿပီးေတာ့ ၀တၳဳရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ကုိ ေရးခဲ့ၾကဘူးတယ္။ အသီးသီးလက္စြမ္းေတြ ျပထားလုိက္တာ ဆုိတာဗ်ာ ေကာင္းမွေကာင္းပဲ။ တစ္ခါမွ မၾကံဳဘူး၊ ဘယ္သူမွ မေရးခဲ့ၾကဘူးတဲ့ ဘေလာ့ခ္ဂါေတြ စုေပါင္းၿပီး ဘေလာ့ခ္ဂါမ်ားႏွင့္စပိတ္တစ္ဖဲတစ္ခ်က္၏လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးသားခဲ့ၾကတယ္။
မပန္ဒုိရာ ရဲ႕ခံစားခ်က္ပုိ႔စ္ကုိကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္တယ္လို႕ေျပာရင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေဟာင္းေတြမို႕ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။ ဘေလာ့ဂ္ စေရးကာစ ဘေလာ့ဂါေတြ သိပ္မမ်ားေသးခင္မွာ အားလံုးစုေရးၾကတဲ့ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဘေလာ့ဂါ စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ လံုးပန္းေနခ်ိန္။ တေန႕တေန႕ ဂ်စ္တူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ထားတဲ့ အဲဒီ ပို႕စ္ကို ဘယ္သူမ်ား ဘာေရးသြားလဲလို႕ သြားသြားၾကည့္ရတာ အေမာ။ ဆီပံုးထဲလည္း စည္စည္ကားကား။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။
တစ္ႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလက ျပန္စဥ္းစားရင္း မေန႕တေန႕ကလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတြင္းမွာ အမ်ားၾကီး ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ သမိုင္း၀င္ အျဖစ္အပ်က္ႀကီး တစ္ခုနဲ႕ ေမ့မရႏိုင္မယ့္ နာက်င္မႈေတြကို မွ်ေ၀ခံစားခဲ့ရၿပီ။ ဒီၾကားထဲမွာ တခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ေတာ့ ခ်ိဳသလား ခါးသလား သိႏုိင္ေအာင္ လံုေလာက္တဲ့ ၾကာၾကာ၀ါးခ်ိန္ တစ္ခုလည္း ရခဲ့ၿပီ ဆိုပါေတာ့။ အျပစ္ကင္းစြာ ဒဏ္ရာကင္းစြာ ျဖဴစင္ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚလာခဲ့ပါၿပီ။ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ဘေလာ့ဂါမ်ား စုေပါင္းေရးခဲ့ၾကတဲ့ ၀တၱဳေလးကို ဂ်စ္တူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေန ျပန္လည္တူးဆြၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္အဲဒါကုိ အတုယူၿပီးေတာ့ စကၤာပူေရာက္ျမန္မာဘေလာ့ဂ္မ်ား ေတြ႕ဆံုျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ မေန႔ကပြဲ အဆံုးသတ္ ခါနီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကစားခဲ့ၾကတဲ့ ကစားနည္းကို သတိရလုိ႔ အဲဒါကုိ ဘေလာ့ခ္မွာ အမွတ္တရ အျဖစ္တင္ခ်င္စိတ္ ေၾကာင့္ က်ေနာ္ စီစဥ္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ မေန႔က ဆံုေတြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ မွတ္မိ ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ (တီတီ၊တူတူ) မကစားခင္ မုိးကလည္း ေကာင္းတုန္း၊ တစ္ေယာက္မွလဲ ျပန္ခ်င္စိတ္မရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ မေဗဒါ စလုိက္တဲ့ တစ္ေယာက္ေျပာခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေလးကုိ တစ္ေယာက္က လုိက္ၿပီးဆက္ေျပာေပးရတဲ့ ကစားနည္းေလးကုိ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္မွာ အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔ တင္ခ်င္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ကလည္း အမွတ္တရအေနနဲ႔ ေရးေပးၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
မေန႔က ၾကြေရာက္ခဲ့ ၾကသူမ်ားေရာ၊ အဆင္မသင့္လုိ႔ မလာေရာက္ႏုိင္တဲ့သူမ်ားေရာ၊ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ ဘေလာ့ခ္ဂါ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဘေလာ့ခ္ဖတ္သူ ရီဒါမ်ားပါ ပါ၀င္ေရးသားေပးၾကဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚပါရေစ။ အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဒီပုိ႔စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔မွာ ေရးေပးသြားၾကပါ။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြန္မန္႔ကုိ တစ္ေယာက္က ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၿပီး ဇာတ္လမ္း ေၾကာင္းက်ိဳး ညီညြတ္ေအာင္ ဆက္လက္ေရးသား ေပးလိမ့္ မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကြန္မန္႔မ်ားကုိ က်ေနာ္မွ ေရးသားသူရဲ႕ အမည္နဲ႔တကြ ေန႔စဥ္ မွတ္တမ္းတင္ ေဖာ္ျပ ေပးသြားပါ့မယ္။ အားလံုးကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
မပန္ဒုိရာ ရဲ႕ခံစားခ်က္ပုိ႔စ္ကုိကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္တယ္လို႕ေျပာရင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေဟာင္းေတြမို႕ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။ ဘေလာ့ဂ္ စေရးကာစ ဘေလာ့ဂါေတြ သိပ္မမ်ားေသးခင္မွာ အားလံုးစုေရးၾကတဲ့ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဘေလာ့ဂါ စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ လံုးပန္းေနခ်ိန္။ တေန႕တေန႕ ဂ်စ္တူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ထားတဲ့ အဲဒီ ပို႕စ္ကို ဘယ္သူမ်ား ဘာေရးသြားလဲလို႕ သြားသြားၾကည့္ရတာ အေမာ။ ဆီပံုးထဲလည္း စည္စည္ကားကား။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။
တစ္ႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလက ျပန္စဥ္းစားရင္း မေန႕တေန႕ကလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတြင္းမွာ အမ်ားၾကီး ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ သမိုင္း၀င္ အျဖစ္အပ်က္ႀကီး တစ္ခုနဲ႕ ေမ့မရႏိုင္မယ့္ နာက်င္မႈေတြကို မွ်ေ၀ခံစားခဲ့ရၿပီ။ ဒီၾကားထဲမွာ တခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ေတာ့ ခ်ိဳသလား ခါးသလား သိႏုိင္ေအာင္ လံုေလာက္တဲ့ ၾကာၾကာ၀ါးခ်ိန္ တစ္ခုလည္း ရခဲ့ၿပီ ဆိုပါေတာ့။ အျပစ္ကင္းစြာ ဒဏ္ရာကင္းစြာ ျဖဴစင္ ရယ္ေမာခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂါအသစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚလာခဲ့ပါၿပီ။ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ဘေလာ့ဂါမ်ား စုေပါင္းေရးခဲ့ၾကတဲ့ ၀တၱဳေလးကို ဂ်စ္တူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေန ျပန္လည္တူးဆြၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္အဲဒါကုိ အတုယူၿပီးေတာ့ စကၤာပူေရာက္ျမန္မာဘေလာ့ဂ္မ်ား ေတြ႕ဆံုျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ မေန႔ကပြဲ အဆံုးသတ္ ခါနီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကစားခဲ့ၾကတဲ့ ကစားနည္းကို သတိရလုိ႔ အဲဒါကုိ ဘေလာ့ခ္မွာ အမွတ္တရ အျဖစ္တင္ခ်င္စိတ္ ေၾကာင့္ က်ေနာ္ စီစဥ္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ မေန႔က ဆံုေတြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ မွတ္မိ ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ (တီတီ၊တူတူ) မကစားခင္ မုိးကလည္း ေကာင္းတုန္း၊ တစ္ေယာက္မွလဲ ျပန္ခ်င္စိတ္မရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ မေဗဒါ စလုိက္တဲ့ တစ္ေယာက္ေျပာခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေလးကုိ တစ္ေယာက္က လုိက္ၿပီးဆက္ေျပာေပးရတဲ့ ကစားနည္းေလးကုိ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္မွာ အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔ တင္ခ်င္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ကလည္း အမွတ္တရအေနနဲ႔ ေရးေပးၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
မေန႔က ၾကြေရာက္ခဲ့ ၾကသူမ်ားေရာ၊ အဆင္မသင့္လုိ႔ မလာေရာက္ႏုိင္တဲ့သူမ်ားေရာ၊ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ ဘေလာ့ခ္ဂါ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဘေလာ့ခ္ဖတ္သူ ရီဒါမ်ားပါ ပါ၀င္ေရးသားေပးၾကဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚပါရေစ။ အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဒီပုိ႔စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔မွာ ေရးေပးသြားၾကပါ။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြန္မန္႔ကုိ တစ္ေယာက္က ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၿပီး ဇာတ္လမ္း ေၾကာင္းက်ိဳး ညီညြတ္ေအာင္ ဆက္လက္ေရးသား ေပးလိမ့္ မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကြန္မန္႔မ်ားကုိ က်ေနာ္မွ ေရးသားသူရဲ႕ အမည္နဲ႔တကြ ေန႔စဥ္ မွတ္တမ္းတင္ ေဖာ္ျပ ေပးသြားပါ့မယ္။ အားလံုးကုိေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္
တစ္ေယာက္က ဇာတ္လမ္းစေၾကာင္းေပးလုိက္တာကုိ ေၾကာင္းက်ိဳးညီညြတ္စြာ စဥ္းစားၿပီး ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ခ်ိတ္ဆက္ ေပးသြားၾကဖုိ႔ အထူးေမတၱာရပ္ခံ ပါရေစခင္ဗ်ာ။ အမွတ္တရဆုိေပမယ့္လုိ႔ တစ္ေယာက္က တစ္မ်ိဳး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က တစ္မ်ိဳးဆုိရင္ ဇာတ္ေပါႀကီး ျဖစ္သြားႏုိင္လုိ႔ပါ။
ဘေလာ့ခ္ဂါတုိ႔ေျပာေသာပံုျပင္
Once upon a time ေပါ့ေနာ္။ အင္မတန္မွ သာယာ၀ေျပာတဲ့ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ
ၾကီမားက်ယ္၀န္းတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးတစ္ခုရွိတယ္တဲ့။
အဲဒီဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ ေခ်ာေမာလွပတဲ့မင္းသားနဲ႔မင္းသမီးတို႔က ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေလသတဲ့ကြယ္။
မင္းသားေလးက ဥယ်ာဥ္ထဲက အလွဆံုးပန္းေလးကိုခူးျပီး မင္းသမီးေလးကိုေပးလိုက္တယ္..
မင္းသမီးေလးက နမ္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အထဲက အေကာင္ကုိက္ျပီ... သတိေမ့သြားပါေလေရာ..
မင္းသမီးေလး ေမ့လဲ သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာေကာင္ကိုက္တယ္ မသိလိုက္တဲ့ မင္းသားေလးက
ေဘးဘီကို စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႕အျမန္ဆံုး မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္..........
ပန္းၿခံနဲ႕ မနီးမေ၀းက ျမင္းဟီသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
အဲဒီ့ျမင္းက မင္းသားေလးရဲ႕ ၿမင္းၿဖဴႀကီးၿဖစ္တယ္တဲ့။
ဒါနဲ႕ မင္းသားေလးက မင္းသမီးေလးကို အဲဒီ့ျမင္းျဖဴႀကီးေပၚကိုတင္ၿပီး
သူ႕ရဲ႕ ဆရာ ေမွာ္ဆရာႀကီးဆီကို ေခၚေဆာင္သြားသတဲ့ကြယ္။
အဲဒီေမွာ္ဆရာႀကီဆီကိုေရာက္ေတာ့ မင္းသမီးေလး အသက္ကုိကယ္ဖို႔ အစြမ္းထက္တဲ့ ပန္းသီးတလံုးလိုသတဲ့..ကြယ္။
အဲဒီ့ပန္းသီးဟာ ဘီလူးေတြေနထုိင္တဲ့ တုိင္းျပည္မွာပဲ ရွိသတဲ့ကြယ္။
ထုိပန္းသီးကုိ စားမွသာလွ်င္ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ မင္းသမီးေလး သတိျပန္ရႏုိင္မယ္လုိ႔
ေမွာ္ဆရာႀကီးက မင္းသားေလးကုိ ေျပာသတဲ့...
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ မင္းသားေလးဟာ မင္းသမီးေလးကို ေမွာ္ဆရာၾကီဆီမွာ ထားခဲ့ ၿပီး ေမွာ္ပန္းသီးရွိရာ ဘီလူးတို႔တိုင္းျပည္ကို ျမင္းျဖဴၾကီးကို စီးကာထြက္ခဲ့သတဲ့။ တေနရာေရာက္ ေတာ့ မင္းသားေလးဟာ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ကူးမလိုကမ္းစပ္ေရာက္တုန္း အသံတစ္ခုၾကားသတဲ့။ မင္းသားေလးဟာလွည္႔ၾကည္လိုက္ ေတာ့ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးခ်င္တဲ့ ယုန္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ကို ေတြသတဲ့။ ယုန္ေလးက မင္းသားေလးကို သူေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးခ်င္ေၾကာင္းေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ႔ မင္းသားေလး ဟာ ယုန္ငယ္ေလးကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးသတဲ့။
မင္းသားေလး ျဖတ္ကူးရတဲေခ်ာင္းဟာ ေရစီးၾကမ္းၿပီး သာမန္လူသားအေနနဲ႔အတိမ္အနက္ ခန္႔မွန္း ရခက္တဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုျဖစ္လုိ႔မင္းသားေလးဟာ ခက္ခက္ခဲခဲ ကူးျဖတ္ခဲ့ရတယ္။
ျမင္းျဖဴႀကီးဟာလည္း အင္မတန္မွ သန္မာၿပီး မင္းသားေလးႀကိဳးေပးတဲ့ လမ္းေၾကာင္း အတုိင္း ကူးခတ္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကုိ ေရာက္ၾက တဲ့အခါမွာ မင္းသားေလးလည္း ကုိယ့္ခရီးကုိ ဆက္ရမွာမို႔ ယုန္ေလးကုိထားခဲ့ၿပီး ေရွ႔ဆက္ ခရီးႏွင္ဖုိ႔ ျပင္ေတာ့တာေပါ့
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ယုုန္ကေလး ဟာ.မင္းသားေလးကုိ ေျပာပါတယ္… အသင္လူသား အသင့္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္ဳပ္ စိတ္ကူးမ်ား လက္ေတြ႕ အေကာင္ထည္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္
အသင့္ကုိေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ေနာင္အခါ .အသင္လူသား အေရးတႀကီး အကူညီလုိအပ္ တဲ့အခ်ိန္ စိတ္ထဲကေန အကၽြန္ဳပ္ကုိ တလုိက္ပါ။
အကၽြန္ဳပ္ မဆုိင္းမတြ အသင့္ေရွ႕ကို ေရာက္လာ ခဲ့ပါ့မယ္..အဲဒီလုိ ယုန္ေလးက ကတိေပးၿပီးေနာက္
မင္းသားေလးကလည္း..ေကာင္းလွပါၿပီ .. အသင္ယုန္ကေလး ..လုိ႔ ျပန္လည္ေျပာဆုိကာ..
ေမွာ္ပန္းသီးရွိရာ ဘီလူးတို႔တိုင္းျပည္ကို ခရီးဆက္ထြက္လာခဲ့သတဲ့ကြယ္.
Once upon a time ေပါ့ေနာ္။ အင္မတန္မွ သာယာ၀ေျပာတဲ့ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္မွာ
ၾကီမားက်ယ္၀န္းတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးတစ္ခုရွိတယ္တဲ့။
အဲဒီဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ ေခ်ာေမာလွပတဲ့မင္းသားနဲ႔မင္းသမီးတို႔က ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေလသတဲ့ကြယ္။
မင္းသားေလးက ဥယ်ာဥ္ထဲက အလွဆံုးပန္းေလးကိုခူးျပီး မင္းသမီးေလးကိုေပးလိုက္တယ္..
မင္းသမီးေလးက နမ္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အထဲက အေကာင္ကုိက္ျပီ... သတိေမ့သြားပါေလေရာ..
မင္းသမီးေလး ေမ့လဲ သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာေကာင္ကိုက္တယ္ မသိလိုက္တဲ့ မင္းသားေလးက
ေဘးဘီကို စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႕အျမန္ဆံုး မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္..........
ပန္းၿခံနဲ႕ မနီးမေ၀းက ျမင္းဟီသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
အဲဒီ့ျမင္းက မင္းသားေလးရဲ႕ ၿမင္းၿဖဴႀကီးၿဖစ္တယ္တဲ့။
ဒါနဲ႕ မင္းသားေလးက မင္းသမီးေလးကို အဲဒီ့ျမင္းျဖဴႀကီးေပၚကိုတင္ၿပီး
သူ႕ရဲ႕ ဆရာ ေမွာ္ဆရာႀကီးဆီကို ေခၚေဆာင္သြားသတဲ့ကြယ္။
အဲဒီေမွာ္ဆရာႀကီဆီကိုေရာက္ေတာ့ မင္းသမီးေလး အသက္ကုိကယ္ဖို႔ အစြမ္းထက္တဲ့ ပန္းသီးတလံုးလိုသတဲ့..ကြယ္။
အဲဒီ့ပန္းသီးဟာ ဘီလူးေတြေနထုိင္တဲ့ တုိင္းျပည္မွာပဲ ရွိသတဲ့ကြယ္။
ထုိပန္းသီးကုိ စားမွသာလွ်င္ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ မင္းသမီးေလး သတိျပန္ရႏုိင္မယ္လုိ႔
ေမွာ္ဆရာႀကီးက မင္းသားေလးကုိ ေျပာသတဲ့...
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ မင္းသားေလးဟာ မင္းသမီးေလးကို ေမွာ္ဆရာၾကီဆီမွာ ထားခဲ့ ၿပီး ေမွာ္ပန္းသီးရွိရာ ဘီလူးတို႔တိုင္းျပည္ကို ျမင္းျဖဴၾကီးကို စီးကာထြက္ခဲ့သတဲ့။ တေနရာေရာက္ ေတာ့ မင္းသားေလးဟာ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ကူးမလိုကမ္းစပ္ေရာက္တုန္း အသံတစ္ခုၾကားသတဲ့။ မင္းသားေလးဟာလွည္႔ၾကည္လိုက္ ေတာ့ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးခ်င္တဲ့ ယုန္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ကို ေတြသတဲ့။ ယုန္ေလးက မင္းသားေလးကို သူေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးခ်င္ေၾကာင္းေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ႔ မင္းသားေလး ဟာ ယုန္ငယ္ေလးကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးသတဲ့။
မင္းသားေလး ျဖတ္ကူးရတဲေခ်ာင္းဟာ ေရစီးၾကမ္းၿပီး သာမန္လူသားအေနနဲ႔အတိမ္အနက္ ခန္႔မွန္း ရခက္တဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုျဖစ္လုိ႔မင္းသားေလးဟာ ခက္ခက္ခဲခဲ ကူးျဖတ္ခဲ့ရတယ္။
ျမင္းျဖဴႀကီးဟာလည္း အင္မတန္မွ သန္မာၿပီး မင္းသားေလးႀကိဳးေပးတဲ့ လမ္းေၾကာင္း အတုိင္း ကူးခတ္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းကုိ ေရာက္ၾက တဲ့အခါမွာ မင္းသားေလးလည္း ကုိယ့္ခရီးကုိ ဆက္ရမွာမို႔ ယုန္ေလးကုိထားခဲ့ၿပီး ေရွ႔ဆက္ ခရီးႏွင္ဖုိ႔ ျပင္ေတာ့တာေပါ့
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ယုုန္ကေလး ဟာ.မင္းသားေလးကုိ ေျပာပါတယ္… အသင္လူသား အသင့္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္ဳပ္ စိတ္ကူးမ်ား လက္ေတြ႕ အေကာင္ထည္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္
အသင့္ကုိေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ေနာင္အခါ .အသင္လူသား အေရးတႀကီး အကူညီလုိအပ္ တဲ့အခ်ိန္ စိတ္ထဲကေန အကၽြန္ဳပ္ကုိ တလုိက္ပါ။
အကၽြန္ဳပ္ မဆုိင္းမတြ အသင့္ေရွ႕ကို ေရာက္လာ ခဲ့ပါ့မယ္..အဲဒီလုိ ယုန္ေလးက ကတိေပးၿပီးေနာက္
မင္းသားေလးကလည္း..ေကာင္းလွပါၿပီ .. အသင္ယုန္ကေလး ..လုိ႔ ျပန္လည္ေျပာဆုိကာ..
ေမွာ္ပန္းသီးရွိရာ ဘီလူးတို႔တိုင္းျပည္ကို ခရီးဆက္ထြက္လာခဲ့သတဲ့ကြယ္.
