က်ေနာ္ႏွင့္အင္တာဗ်ဴးမ်ား

က်ေနာ္..တစ္ေနရာရာေရာက္တုိင္းပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေလ့လာျဖစ္စၿမဲပါ...ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့..က်ေနာ္တုိ႔အလုပ္လာလုပ္ေနတာက..ႏုိင္ငံရပ္ျခား၊ လူမ်ိဳးျခား၊ ဘာသာစကားျခားနားတဲ့ေနရာပါ..

ပတ္၀န္းက်င္ကုိအၿမဲလုိလုိေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနမွကုိယ့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ အႏၱရာယ္ေလာက္ေတာ့..ေရွာင္ကြင္းႏုိင္မွာမဟုတ္လားခင္ဗ်ာ.....

တစ္ခါတုန္းက..တရုတ္စားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုကုိေရာက္တုန္း..အဲဒီမွာ...က်ေနာ့္ရယ္..က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရယ္ အစားအေသာက္မွာမလုိ႔..စဥ္းစားေနရင္း (ဘာမွာလုိ႔..မွာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ)..ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းျမန္မာလုိေျပာၾကေတာ့.. ေဘးနားမွာရပ္ေစာင့္ေနတဲ့..တရုတ္မ(အစကေတာ့...တကယ့္တရုတ္မထင္ေနတာ..သူ႔ကလည္း..ရွမ္းတရုတ္စပ္ထင္သည္ အသားအရည္က ျဖဴစပ္စပ္ႏွင့္တရုတ္လုိလဲလည္လည္ပတ္ပတ္ေျပာႏုိင္သည္)

“ေမာင္ေလးတုိ႔ဘာစား ခ်င္တာလဲ”ထေမးေတာ့မွ..ဟ..

“ေရႊဘဲ”ဟ(ေရႊဘဲဆုိလုိ႔ မႏၱေလးက..“ေရႊဘဲ” စားေသာက္ဆုိင္မဟုတ္ပါဘူး “ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း”ကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္..)ဆုိၿပီး..

“အစ္မရယ္..က်ေနာ္တုိ႔ မမွာတတ္လုိ႔ပါ..ထမင္းနဲ႔ဟင္း ရရင္ျဖစ္ပါတယ္”လုိဆုိတာ့ အဲဒီ...“မေရႊမ”(နာမည္လႊဲထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္..) ကဘဲ..ဘယ္အမ်ိဳးအစားက ဘယ္ေစ်း...

ဘယ္ဟင္းကေတာ့..ဘယ္ေစ်းဆုိၿပီး တန္၏..မတန္၏သူမကုိယ္တုိင္ဆံုးျဖတ္ၿပီး...ထမင္းနဲ႔ဟင္းကုိ...

၄င္းကုိယ္တုိင္ဘဲ..မွာၾကားေပးပါတယ္...အဲဒီမွာ..က်ေနာ္ရဲ႕စပ္စုလုိစိတ္က..တဖြားဖြားျဖစ္လာၿပီး..က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတားျမစ္ေနသည့္ၾကားမွ “မေရႊမ”ကုိ..က်ေနာ့္အင္တာဗ်ဴးပါေတာ့တယ္(ဗ်ဴးလုိ႔ဗ်ဴးမွန္းမသိေအာင္ေတာ့ နည္းနည္းစကားကုိဆင္ျခင္ရတာေပါ့ခင္ဗ်ာ...)

က်ေနာ္။ ။ “အစ္မ..မေလးရွားကုိေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား”

မေရႊမ။ ။ “သိပ္မၾကာေသးဘူးေမာင္ေလးရဲ႕(၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဘဲ..ရွိေသးတယ္”

က်ေနာ္။ ။ “အေပၚလမ္းကလာတာဘဲလားအစ္မ”

(အေပၚလမ္းကဆုိသည္မွာတရား၀င္အလုပ္လာေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္းကုိဆုိလုိျခင္းျဖစ္ၿပီး..

တရားမ၀င္ကုိေတာ့ ေအာက္လမ္းကလုိ႔ေျပာၾကတယ္..)

မေရႊမ။ ။ “မဟုတ္ဘူးေမာင္ေလးေရ...ထုိင္းကေနတဆင့္လာတာ..ထုိင္းကုိေတာ့တရား၀င္..ေပါ့”

(သူကေတာ့ နည္းနည္းပြင့္လင္းပံုရသည္..တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားၾကေတာ့ တရား၀င္မဟုတ္ေသာ္လည္း..သူမ်ားေမးလွ်င္ တရား၀င္ပါဟု..ေျပာခ်င္ေျပာတတ္ၾကသည္...ဘာျဖစ္လုိ႔လဲေတာ့မသိ..)စကားေျပာေနရင္းကေနတျခား

၀ိုင္းမ်ားက ေအာ္ဒါမွာပုိက္ဆံရွင္းကုိလဲ..ေျပးလုပ္ရေသးသည္။ သူ႔ခမ်ာလည္း..ေရႊျမန္မာလုိ..မေျပာရသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သျဖင့္..ေတာ္ေတာ္ေလးက်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္စကားလက္ဆံုက်ခ်င္ပံုရသည္.။

က်ေနာ္။ ။ “ဟ..အစ္မက..ေတာ္ေတာ္ေလးသတၱိရွိတာဘဲဗ်”..ဒီမွာ...ဒီေလာက္အဖမ္းအဆီးမ်ားေနတဲ့ဟာ.. ဘယ္လုိ..ေနသလဲဗ်..”

မေရႊမ။ ။ “ဒီလုိဘဲေပါ့..ေမာင္ေလးတုိ႔ရယ္..ဖမ္းေတာ့လဲ..လုိက္သြားရံုဘဲေပါ့..ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္မွာတုန္း”

က်ေနာ္။ ။ “ဒါဆုိ..အစ္မတစ္ခါမွ..အဖမ္းမခံရေသးဘူးေပါ့ေနာ္..”

မေရႊမ။ ။ “တစ္ခါ..အဖမ္းခံရၿပီးပါၿပီ..ဒီလုိဘဲ..ျပန္တက္လာတာပါဘဲ”..

က်ေနာ္။ ။ “ဟ..လြယ္လွခ်ည္လား..အစ္မရယ္..ဒါနဲ႔ဖမ္းၿပီးေတာ့..သူတုိ႔က..ဘယ္ကုိပုိ႔တာလဲဗ်..”

မေရႊမ။ ။ “ထုိင္းနယ္စပ္ကုိျပန္ပုိ႔တာဘဲ”

က်ေနာ္။ ။ “ဒီကရဲေတြက..ဖမ္းၿပီး..ဒီလုိထုိင္းကုိသြားပုိ႔ေနၾကဘဲလားအစ္မ”

မေရႊမ။ ။ “ဟုတ္တယ္ေလ...ထုိင္းႏုိင္ငံထဲအထိေတာ့မဟုတ္ပါဘူး..ထုိင္းနဲ႔မေလးရွားနယ္စပ္ေနရာေလးပါ”

က်ေနာ္။ ။ “ဘာလဲ..အစ္မတုိ႔က..ထုိင္းနယ္စပ္ကလာလုိ႔..ထုိင္းနယ္ထဲကုိျပန္ပုိ႔တာလား..ဟုိမွာ..တရား၀င္ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြလက္ထဲကုိ..ျပန္လႊဲေပးတာလား.”

မေရႊမ။ ။ “မဟုတ္ပါဘူးကြယ္...ဟုိမွာ..လူပြဲစားေတြရွိတယ္ကြယ့္”

က်ေနာ္။ ။ “ဗ်ာ...လူပြဲစား..ဟုတ္လား..အစ္မ..ဘယ္လုိ..ဘယ္လုိ..က်ေနာ္..နားမရွင္းလုိ႔”

မေရႊမ။ ။ “ဒီလုိေလ..ေမာင္ေလးရယ္..သူတုိ႔က..ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြ..မသိေအာင္..ထုိင္းနယ္စပ္ထဲကုိ..သြားပုိ႔တာ မဟုတ္လား..အဲဒီမွာ..သူတို႔နဲ႔ဆုိင္ရာဆုိင္ရာလူေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး..လုပ္စားၾကတယ္ထင္တာဘဲ..”

က်ေနာ္။ ။ “လုပ္စားၾကတယ္...ဟုတ္လားအစ္မ..ဘယ္လုိမ်ား..လုပ္စားၾကတာတုန္း..”

မေရႊမ။ ။ “အစ္မတုိ႔..နယ္စပ္ကုိေရာက္သြားေတာ့ေမွာင္ရီၿဖိဳးဖ်အခ်ိန္ေလးကြယ့္...ေရာက္တာနဲ႔..ကားတစ္စီးေပၚခ်က္ခ်င္းတက္ခိုင္းၿပီး..တစ္နာရီေလာက္ေမာင္းသြားတာနဲ႔..အေဆာက္အဦးတစ္ခုထဲမွာ ေနခုိင္း.လုိက္တာပါဘဲ..ေနာက္တစ္ေန႔..မနက္က်ေတာ့..လူအကုန္လံုးကုိလုိက္ေမး..ဘယ္သြားမွာလဲ..မေလးရွားျပန္သြားခ်င္လား..ဒါမွမဟုတ္..ျမန္မာျပည္ကုိျပန္ခ်င္လားေပါ့..”

က်ေနာ္။ ။ “ျမန္မာစကားတတ္တဲ့လူ..ရွိတာဘဲလား..အစ္မ”

မေရႊမ။ ။ “အကုန္ျမန္မာေတြခ်ည္းဘဲကြယ့္”..

က်ေနာ္။ ။ “ကုိယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း..ဒီလုိလုပ္ရသလားအစ္မရယ္”...

မေရႊမ။ ။ “ဘာလဲ..မင္းတုိ႔က..အစ္မေျပာတာ..မယံုလုိ႔လား...မယံုရင္..မင္းတုိ႔..ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ေအာက္လမ္းကေနျပန္ၾကည့္ေလ..”

ဆက္ပါဦးမည္.........