ေျပာမယံုႀကံဳဘူးမွသိ....

ေနျခည္မုိးေသာက္အလင္းေရာက္ျပန္ေပါ့တစ္ခါ..ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း...မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔...အလုပ္ကုိျမန္ျမန္ ေရာက္ေအာင္သြား...တစ္ေနကုန္.အလုပ္လုပ္..နိစၥဓူ၀လုိျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့...မုိးလင္းတာလည္း...ကုိယ့္အတြက္ အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္ေတာ့..မုိးခ်ဳပ္တာလည္း..အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္ေတာ့..တစ္ခါတစ္ခါ..ျပကၡဒိန္ၾကည့္ မိမွသာ...ေအာ္..“ငါ..မေလးရွားကုိေရာက္ေနတာ..ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်ၾကာသြားၿပီ” အဲဒီလုိအခ်ိန္က်မွ ျပန္ေတြး မိသည္...နားရက္ေရာက္ေတာ့လည္း..ဘယ္မွဟုိဟုိဒီဒီမသြားျဖစ္..ဘယ္သြားျဖစ္မလဲ...နားရက္က တနဂၤေႏြ(၂)ပါတ္မွ(၁)ရက္နားရသည္ကုိး...အဲဒီေတာ့..(၂)ပါတ္လံုးပင္ပန္းထားသမွ်..နားရက္ၾကမွဘဲ...အတုိးခ်နားျဖစ္သည္..တစ္ေနကုန္ဘယ္မွမသြားဘဲနဲ႔..အိပ္ပစ္လုိက္တာကမ်ားသည္...ဒီလုိနဲ႔လံုးလည္ခ်ာလည္ လုိက္ရင္းနဲ႔မေလးရွားမွာအခ်ိန္ေတြကုန္ေနတာကမ်ားသည္...ကဲ..ဒီေန႔ေတာ့..မနားဘဲနဲ႔...Kuala Lumpur ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္သြားၿပီးစားခ်င္တာေလးမ်ား...သြားစားၿပီး...ဖတ္ခ်င္သည့္စာအုပ္ေလးမ်ားသြား၀ယ္လိုက္ဦးမည္.. မနက္မုိးလင္းေတာ့..အိပ္ရာကေစာေစာထ...သိပ္အပ်င္းႀကီးေနလုိ႔မျဖစ္..ေတာ္ေတာ္ေလးေနာက္က်သြားလွ်င္ ျဖင့္..Kuala Lumpur ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တြင္..လူေတြထူထူထပ္ထပ္..ေနကလဲ..ကဲ်က်ဲေတာက္ပူ..လမ္းခရီးသြား ရတာသိပ္မေကာင္းေတာ့ေပ...အိမ္ကေန..ကားမွတ္တုိင္ကုိ...၃မိနစ္ေလာက္ေတာ့လမ္းေလွ်ာက္ရသည္... အိမ္ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့...အလုပ္တစ္ေနရာတည္းတြင္...အတူတူလုပ္သည့္...မလုိင္ေကာင္ေလး(မေလးႏုိင္ငံသားကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေရႊျမန္မာမ်ားက..မလုိင္လုိ႔ေခၚသည္) မ်ားႏွင့္ေတြေတာ့သည္...ဒီေကာင္ေတြ ၾကည့္လုိက္ရင္ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ အပုိးမက်ိဳး....ဘယ္အပုိးက်ိဳးမလဲ..ဆံပင္ကနီေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔..၀တ္ထား စားထားသည္ကလဲ...ေထာင့္မက်ိဳး...ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေတြတ၀ီ၀ီနဲ႔...အေနာက္တုိင္းရုပ္ရွင္မ်ားထဲက... လမ္းသရဲမ်ားႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေလးတူသည္...က်ေနာ့္ကုိ ေတြ႕ေတာ့...
“Awak pergi mana?” (ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ)..
“Aku nak pergi Kuala Lumpur Lah Adik” (ငါေကအယ္လ္ခဏသြားမလုိ႔ ညီေလး)
“Awak Ikut sama Sakali Saya lah” (ခင္ဗ်ား..က်ေနာ္နဲ႔တစ္ခါတည္းလုိက္ခဲ့ပါလား)
“Terima Kasih Adik...Saya mahu Jumpa kawan, Lain Kali Saya Ikut Lah”
(ေက်းဇူးဘဲ..ညီေလး..ငါအခု..သူငယ္ခ်င္းနဲ႔သြားေတြ႕မလုိ႔..ေနာက္မွဘဲလုိက္မယ္ေနာ္..)
စကားျမန္ျမန္ျဖတ္ၿပီး...ကားမွတ္တုိင္သုိ႔သြားထုိင္ေနလုိက္သည္...ေနာက္ထပ္(၁၀)မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ကားေရာက္လာၿပီး..ကားေပၚတက္..RM2 ေပးလုိက္..ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္စီးလုိက္ရင္ျဖင့္..Kuala Lumpur သုိ႔ေရာက္သြားသည္...ဒီမွာေနရတာ...အဲဒါတစ္ခုေတာ့..စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းသည္...ဘယ္သြားခ်င္လဲ...ေရာက္လား..မေရာက္လားေမး...မေမးတတ္လွ်င္လဲ...ကားေရွ႕ေလကာမွန္မ်ားတြင္..ေရာက္သည့္ေနရာ မ်ားကုိ Sticker မ်ားႏွင့္ကပ္ထားသည္...မိမိသြားလုိသည့္ေနရာကိုေျပာလုိက္ရံုသာ..အရင္တုန္းကေတာ့...ကားဒရုိင္ဘာေဘးနားေလးတြင္..ပုိက္ဆံထည့္ၿပီးလက္မွတ္ယူရသည့္စက္မ်ားပါသည့္ကားမ်ား..ခုေတာ့..လက္မွတ္ေရာင္းမ်ားပါသည့္ကားမ်ားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျဖစ္လာၿပီ..လက္မွတ္ေရာင္းမပါသည့္ကားမ်ားက... အစုိးရပုိင္မ်ား..မိမိသြားလုိသည့္ေနရာ..ခရီးအကြာအေ၀းကုိေျပာ..စက္ထဲကုိပုိက္ဆံထည့္ၿပီး..လက္မွတ္ယူရံုသာ..လက္မွတ္ေရာင္းမ်ားပါသည့္ကားမ်ားက..ပုဂၢလိကပုိင္ျဖစ္မ်ားျဖစ္သည္..... က်ေနာ္သြားခ်င္သည့္ေနရာက..Kota Raya နား..အဲဒီနားပတ္ပတ္လည္တြင္..ေရႊျမန္မာဆုိင္မ်ား..ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရွိသည္...အလုပ္ဆင္းသည့္(၂)ပါတ္လံုးလံုး..ေခါက္ဆြဲျပဳတ္နဲ႔ခ်ည္း..ႏွစ္ပါးသြားေနသည့္ဆုိေတာ့... တစ္ခါတစ္ေလ..Kuala Lumpur သုိ႔သြား...ေရႊျမန္မာဆုိင္မ်ားကုိ၀င္..မုန္႔ဟင္းခါးေလးစား..ဖတ္ခ်င္သည့္ စာအုပ္ကေလးမ်ား၀ယ္...ဒီလုိဘဲ....အမိျမန္မာျပည္ႀကီးအား...အလြမ္းေျဖရသည္မဟုတ္လားခင္ဗ်ာ.....
ကားေပၚကဆင္း...Kota Raya နားသုိ႔ေရာက္ေရာက္ခ်င္းဘဲ..ေတြ႕ပါၿပီဗ်ာ..ယူနီေဖာင္း၀တ္ႏွစ္ေကာင္.....
၀ါယာလက္ကားႏွင့္...လမ္းေပၚတြင္သြားလာေနသည့္သူမ်ားအား...IC, Passport ေတာင္းယူၾကည့္ရႈၿပီး..စစ္ ေဆးေနသည္..က်ေနာ္ကလည္း..ဒါမ်ိဳးက..ျမင္ေတြ႕ေနရသည္မွာ..ရုိးေနၿပီျဖစ္သျဖင့္...သိပ္အေလးအနက္ မထားဘဲ..အနားကေနျဖတ္ေလွ်ာက္သြားမိသည္...ခါတုိင္းဆုိလွ်င္ျဖင့္...ၾကားဖူးနား၀စကားမ်ားႏွင့္တျခား လမ္းကေန..ေရွာင္ကြင္းသြားေနက်...အဲဒီေန႔က်မွ...ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာမ်ားက..က်ေနာ့္ေရွ႕ကရပ္၍ “IC ”တဲ့.. က်ေနာ္က..ႏုိင္ငံသားမဟုတ္ေတာ့..ပါလာသည့္..Passport ေလးအားထုတ္ျပၿပီး..ကားနားတြင္..အသာေလး ရပ္ေစာင့္ေနလုိက္သည္..ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာတစ္ေကာင္က...ကားထဲသုိ႔၀င္သြားၿပီး..က်ေနာ့္ passport အားၾကည့္လုိက္..ေ၀ၚကီေတာ္ကီေျပာလုိက္လုပ္ေနၿပီး..ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့..ထြက္လာၿပီး...“မင္း ဘယ္မွာအလုပ္လုပ္တာလဲ” “အခုဘယ္သြားမွာလဲ” စသည္ျဖင့္ ေမးခြန္းေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ျဖင့္ စတင္ရစ္ပါေတာ့တယ္...ၿပီးေတာ့..“မင္းရဲ႕Passport ကုိငါတုိ႔သိပ္မသကၤာဘူး” ဘာျဖစ္တယ္..ညာျဖစ္တယ္ လုပ္ၿပီး..က်ေနာ့္.ကုိယ္ေပၚ..ဟုိရွာဒီရွာလုပ္လာသည္...လမ္းလယ္ေခါင္ႀကီးမွာဆုိေတာ့ လူေတြက၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကသည္...ၿပီးလဲၿပီးေရာ..“ကဲ..ကားေပၚတက္” ဆုိၿပီး..ႏွစ္လမ္းေက်ာ္..သံုးလမ္းေလာက္ ေမာင္းသြားၿပီး..“မင္းမွာပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ပါသလဲ”တဲ့..“မင္းကုိငါတုိ႔ဒုကၡေရာက္ေအာင္မလုပ္ခ်င္ဘူး”ဆုိၿပီး.. ပုိက္ဆံေတာင္းပါေတာ့သည္....ကဲေနာက္ဆံုးေတာ့..မထူးပါဘူးေလ...က်ေနာ္ကလဲ..သိပ္ျပႆနာမျဖစ္ ခ်င္တာနဲ႔..RM50ေပးၿပီး..လုိရာခရီးဆက္သြားလုိက္ပါတယ္...အဲဒါပါဘဲဗ်ာ..က်ေနာ္တုိ႔ေရႊျပည္ႀကီးက..ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ားသာ...လဘက္ရည္ေသာက္တတ္ၾကသည္မဟုတ္...မေလးရွားက..ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ားလဲ.. လဘက္ရည္ႀကိဳက္ၾကတယ္ဗ်......ေျပာမယံု..ၾကံဳဘူးမွသိဘဲဗ်ိဳ႕....